[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Uważa pan, że on postawi na swoim&
Jeśli ładna, mrozna pogoda utrzyma się do najbliższej środy, to ominie mnie sposobność
zajęcia się jego tyłozgryzem i jak się da skorygowania go.
Chciałbym mieć pańskie zmartwienia.
Niech pan powie, mój drogi, czy poza wzorcami wpajanymi na lekcjach przez pana pański
uczeń ma jakiś wzór? Wie pan, my wciąż jeszcze orientujemy się na jakieś ideały. Byłbym
skłonny przypuszczać, że gimnazjalista Bartholdy przez dłuższy czas był podporą pańskiego
superego. Zgadza się?
Kanalizowaliśmy wspomnienia. (W poszukiwaniu utraconego wzoru). Oto znów byłem w
krótkich spodenkach i stałem u stóp zwieńczonych szczytowymi dachami kamienic
Kaletniczej. On upierał się, że dla niego wzorem był cudowny biegacz Nurmi. (Zgodziliśmy
się, że na potrzebę wzorów należy odpowiadać profilaktycznym wpajaniem wzorów:
Trzeba zapobiegać! ). Gdy okrężną drogą ojciec w kapitanacie portu, syna zwano
St�rtebekerem wyłożyłem swoją konstrukcję: ojciec jako inspektor obrony
przeciwlotniczej walczył z pożarami, syn gotów jest złożyć ofiarę całopalną, mój dentysta
oznajmił: Jakkolwiek pański ciąg motywów wydaje się ułożony powierzchownie, to jednak
bym nie wykluczał, że domniemane oparzenia ojca mogą być wskazówką. Powinien pan
kiedyś zajrzeć do chłopaka&
Ona mieszka pośród pluszowych psów i czyta słowa przewodniczącego Mao. W jej pokoju,
który jest podobno mniejszy niż jego pokój, pomiędzy wielu przedmiotami własnej roboty
przyciągać wzrok musi gruboziarniste zdjęcie rewolucjonisty Ernesto Che Guevary Wiem to
od niego, który nazywa jej pokój przedszkolem, a jej zbiór pluszowych zwierzaków ogrodem
zoologicznym Ocenia z łagodną wyniosłością No cóż, kwestia gustu Ona wciąż jeszcze
nie chce się rozstać ze swoją kolekcją odpiłowanych gwiazd mercedesa, mimo że on mówi
To mamy za sobą Ona jest przywiązana do zdobyczy zeszłego roku Właściwie to były
piękne czasy zrywanie gwiazdek! On mówi Czasami mam tego po dziurki w nosie ona
czyta Mao, jak moja matka czyta Rilkego Posępnego Che nazywa lalusiem Wero .
Przypomina mu się jak z zamierzchłej przeszłości Dawniej wisiał tam Bob Dylan. Prezent
ode mnie He's so damn real napisałem na fotosie No cóż, to było kiedyś
Również Filip Scherbaum przypiął zdjęcie do ściany między oknami swego pokoju strona z
gazety małego formatu, szerokości trzech szpalt Zrodkowa szpalta została przedzielona
powiększoną dwukrotnie fotografią legitymacyjną może siedemnastoletniego chłopaka
mocna, okrągła twarz, włosy, po namoczeniu, gładko zaczesane w tył, z lewej przedziałek.
W schludnym i poważnym obliczu pod uśmiechem, jaki przybiera się u fotografa,
rozpoznałem chłopaka z Hitler-Jugend, rozpoznałem swoje pokolenie Kto to jest?
(Gdy zapytałem Scherbauma Mogę pana kiedyś odwiedzić, Filipie? pozostał uprzejmy,
jak zawsze Jasne, że tak. Ja przecież też już byłem u pana. Tylko herbaty nie umiem
parzyć A gdy go potem odwiedziłem przyniosłem nawet kwiaty dla matki Filipa
wręczone w przedpokoju uzyskałem informację i nie musiałem dwa razy pytać)
Ten? To Helmut H�bener. Należał do sekty. Cos w rodzaju mormonów. Nazywała się
Kościół Zwiętych Dni Ostatnich Pochodził z Hamburga, ale drukowali w Kilon. To była
czteroosobowa grupa, terminatorzy i urzędnicy. Dość długo się uchowali. 27 pazdziernika w
czterdziestym drugim został stracony tutaj, w Pl�tzensee, a przedtem był torturowany.
Scherbaum pozwolił mi zdjąć artykuł ze ściany, żebym mógł przeczytać też odwrotną stronę
i zobaczyć zdjęcie urzędowego komunikatu o egzekucji Hubenera. (Artykuł, jakich wiele. Po
prawej, na odwrocie, włamano rubrykę W skrócie z wiadomością o konkursie Młodzi
badacze ). Obok paginacji przeczytałem Poczta Niemiecka Od kiedy czyta pan
związkowe gazety?
Nasz listonosz reklamuje to pisemko Dość nudne, ale nic nie kosztuje Bądz co bądz o
H�benerze nie miałem przedtem pojęcia.
Mętnie przypominałem sobie, że w pożyczonym mi przez Irmgardę Seifert artykule
Zwiadectwa oporu czytałem coś o siedemnastoletnim praktykancie biurowym i jego
konspiracyjnej grupie. (Dlaczego nie wyciągnąłem tego na lekcji? Dlaczego wciąz ta
spózniona oficerska historyjka? Dlaczego te poplątane bzdury z moich czasów w bandzie
Wyciskaczy?)
Scherbaum nie dał mi długo bujać w obłokach. Ponieważ ja się nie odzywałem, ruszył do
ataku Było coś takiego. W porównaniu z tym pańska banda młodzieżowa to jest nic.
Przez rok drukowali i rozdawali ulotki I to w różnych kręgach. Po pierwsze, wśród
robotników portowych. Po drugie, wśród francuskich jeńców wojennych, oczywiście w
tłumaczeniu. A po trzecie, wśród żołnierzy frontowych. Zaczął już jako szesnastolatek. Nie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
