[ Pobierz całość w formacie PDF ]

�� Ptolemeusz VI- Egipt i Cypr
�� Ptolemeusz VIII- Cyrenajka.
�� Ptolemeusz VIII nie zamierzał jednak zgadzać się z rażąco niesprawiedliwym
podziałem. Wkrótce zaatakował Cypr. W międzyczasie tak poszczuł senatorów na
Filometora, ze Rzym zdecydował się zerwać z nim sojusz, zwłaszcza, że dająca
efekty polityka Ptolemeusza VI budziła niepokoje w Senacie.
�� 156/155- Ptolemeusz VIII przeprowadza nieudany zamach na życie Ptolemeusza
VI. Ten, by zabezpieczyć swoje życie na przyszłość, sporządza testament, w
którym aktem donacji przekazuje swoje dziedzictwo Rzymowi. Jest to pierwszy
akt tego rodzaju darowizny na rzecz Rzymu.
�� Umocnienie pozycji w państwie, a jednocześnie załamanie się monarchii
Seleukidów na wschodzie, otworzyły Ptolemeuszowi drogę do interwencji w Syrii.
W 153 r. poparł on zbrojnie pretendenta do tronu w Antiochii, Aleksandra Balasa,
przeciwko legalnemu władcy Demetriuszowi I. Koleje wojny były zmienne. W
końcu, widząc rosnącą potęgę Demetriusza II i obawiając się poparcia, jakiego
mogły mu udzielić przyjazna Seleukidom Cylicja i Syria, Ptolemeusz poparł go,
opuszczając wylansowanego przez siebie uzurpatora Aleksandra. Ptolemeusz dał
mu nawet za żonę swoją córkę, Kleopatrę Thea, którą wcześniej ożenił z Balasem.
�� W 145 r. w czasie bitwy, która przesądziła o losie Balasa, Ptolemeusz odniósł ranę
i wkrótce zmarł na infekcję.
Panowanie Ptolemeusza VIII (Euergetesa II- Fyksona).
�� %7łona i siostra Ptolemeusza VI, Kleopatra II, próbowała rządzić w imieniu swojego
syna Ptolemeusza VII, ale ludność Aleksandrii wymusiła na niej powrót drugiego
brata, Ptolemeusza VIII Fyksona, z którym musiała się ożenić. W dniu ślubu nowy
władca kazał zgładzić swojego bratanka. Wszystko to, co dla wewnętrznej sytuacji
osiągnął Filometor, przepadło. Walki wewnętrzne o rozmaitym charakterze
wróciły z jeszcze większą niż poprzednio siłą. Na dworze przez wiele lat toczyć
się będzie rozgrywa między Kleopatrą II a Fyksonem i jego drugą żoną, Kleopatrą
III, córką Kleopatry II. Zniknie ona dopiero ze śmiercią uczestników gry: Fyksona
i Kleopatry II w 116 r. Kleopatra III żyć będzie do 101 r.
�� W 132/131 r. Kleopatrze udaje się wypędzić przeciwników na Cypr i
proklamować na nowego władcę syna swego i Fyksona, Ptolemeusza
Memfickiego. Kleopatra nie chciała ogłosić się królowa, gdyż zdawała sobie
sprawę, że kobieta na tym miejscu może zostać z
le odebrana przez Egipcjan.
Dlatego potrzebowała do zagarnięcia władzy fikcyjnych rządów syna. Jednak w
chwili proklamacji Ptolemeusz Memficki znajdował się w Cyrenajce. Ptolemeusz
VIII kazał go porwać, a gdy Kleopatra II ogłosiła swoje osobiste rządy,
poćwiartował syna i wysłał jego zwłoki do Aleksandrii.
�� Kleopatra II miała oparcie w Aleksandrii w inteligencji z Musejonu i %7łydach.
Fykson i Kleopatra III mieli popleczników w Egipcie. Dlatego właśnie Fykson
represjonował środowiska kultury, czego konsekwencją dla Aleksandrii,
kulturowego centrum ówczesnego świata, były straty nie dające się póz
niej
odrobić. W samej Aleksandrii rozwiązano wszystkie stowarzyszenia. Poplecznicy
wszystkich stron skupieni byli wokół rodziny królewskiej w formie fakcji
popleczników. Nie miały one żadnego społecznego, czy narodowego charakteru.
30
�� W 124 r. królewska trójka zawarła ze sobą porozumienie deklarując oficjalnie
miłość i zgodę. Zarządzono amnestię i próbowano naprawić sytuację.
�� W 118 r. wydano zbiór królewskich rozporządzeń, przygotowywany już
wcześniej. Głosił on przebaczenie dla winnych, darowanie zaległości
podatkowych, przywileje finansowe dla świątyń, kleruchów i żołnierzy. Ci, którzy
bezprawnie weszli w posiadanie ziemi, mieli ja zatrzymać. Chłopów wzywano by
wrócili do swoich wsi i uprawiali ziemię. Nie odbudowano jednak autorytetu
monarchy. Legalizacja aktów bezprawia zachęcała na przyszłość do ich
powtarzania.
Wydarzenia lat 116- 81/80.
�� W 116 r., w dwa lata po wydaniu zbioru praw, zmarł Ptolemeusz VIII Fyskon.
Kleopatra znikła także w tym samym roku. Testament faraona zakładał oddanie
rządów nad Egiptem i Cyprem Kleopatrze III. Miała ona wybrać spośród dwóch
ich synów następcę. Solidniejsze oparcie w stolicy i kraju miał starszy z nich,
Ptolemeusz IX Soter Lathyros ( Groszek ). Także Kleopatra II faworyzowała go,
zapewniając mu poparcie jej stronnictwa. Jednak Kleopatra III po jej śmierci
optowała za młodszym z braci, Ptolemeuszem X Aleksandrem. Ten z
Ptolemeuszy, który przegrywał w walce o Egipt, miał otrzymać Cypr, zgodnie z
praktykami poprzednich władców.
�� Kyrene została oddana Ptolemeuszowi Apionowi, synowi Fyskona z nielegalnego
związku. Zmarł on w 96 r., w testamencie przekazując swoje dziedzictwo
Rzymowi. Republika nie spieszyła się z podjęciem legatu, prowincja powstała tu
dopiero w 74 r.
�� W walce o tron pojawił się oprócz dwóch braci trzeci konkurent: Kleopatra III.
Chciała zagarnąć całą władzę dla siebie. Syn, którego faworyzowała, Ptolemeusz
X Aleksander, kazał ją w końcu zamordować w 101 r.
�� W 88 r. Ptolemeusz IX Soter Lathyros rozpoczął udaną kampanie przeciwko bratu.
Ptolemeusz X Aleksander organizował wojsko, nie mogąc pogodzić się z
nadchodzącą klęską. Chcąc wkupić się w łaski Rzymu w 87 r. sporządził
testament, który przekazywał w razie bezpotomnej śmierci Egipt i Cypr Rzymowi.
Jeszcze w tym samym roku zginął. Jego testament nie wywołał żadnego odzewu
ze strony Rzymu.
�� Przez resztę panowania Ptolemeusz IX nie podejmował zewnętrznych inicjatyw.
W kraju na południu wybuchło powstanie, które tłumiono przez trzy lata. U
schyłku rewolty zdobyto Teby i zrównano je z ziemią.
�� Gdy w 81 r. umierał, dynastia reprezentowana była przez Berenikę, wdowę po
jego bracie. Męscy potomkowie Kleopatry III trafili do niewoli, gdy Mitrydates
wszedł w posiadanie Kos. Na Kos wysłała ich babka, Kleopatra II, uznając że
Aleksandria jest dla nich zbyt niebezpieczna. Synowi Ptolemeusza X,
Ptolemeuszowi XI Aleksander II udało się zbiec z niewoli w czasie rozmów
Mitrydatesa z Sullą w Dardanos. Sulla zabrał go ze sobą nad Tybr mając nadzieję
wykorzystać go w odpowiednim momencie. Gdy nadarzyła się jego okazja, poparł
jego starania o tron w Egipcie. Ptolemeusz XI Aleksander II zjawił się w
Aleksandrii, poślubił Berenike, po czym kazał ją zamordować. Stolica
odpowiedziała buntem, król zginął w zamieszkach po 3 tygodniowym panowaniu. [ Pobierz całość w formacie PDF ]